موضع مصر از قدرت بینالمللی در غزه: تغییر تاکتیکی یا دیدگاه استراتژیک؟
September 28, 2025155 بازدیدهازمان مطالعه: 2 دقیقه
اندازه فونت:
16
موضع مصر در مورد مسأله استقرار یک نیروی بینالمللی در نوار غزه اخیراً تغییر قابل توجهی داشته است، از رد اولیه به پذیرش مشروط، که سوالاتی را درباره انگیزه‌های این تغییر و تأثیرات احتمالی آن بر آینده مسئله فلسطینی ایجاد میکند.
کارشناسان تأکید می‌کنند که این تغییر موضع مصر غیرمنتظره نیست، بلکه نتیجه ارزیابی دقیق متغیرها در میدان است. پس از ماه‌ها رد قاطع ایده استقرار هر نیروی بینالمللی در غزه، موضع مصر از اوایل اوت گذشته شروع به تغییر کرد، زمانی که وزیر امور خارجه مصر از گذرگاه رفح اعلام کرد که کشورش به این ایده باز است.
این تغییر تاکتیکی -به گفته کارشناسان- در پاسخ به عوامل متعددی است، از جمله تشدید مداوم اسرائیلی، تهدیدات به آوارهسازی، فشارهای بینالمللی بر مصر، و همچنین خسارات اقتصادی که قاهره به دلیل ادامه جنگ متحمل می‌شود.
با وجود این تغییر، مصر بر اصول موضع خود تأکید کرده است، زیرا بر لزوم استقرار هر نیروی بینالمللی بر اساس تصمیم شورای امنیت تأکید کرده و نقش این نیروها را محدود به کمک به دولت فلسطینی در ساخت کشور مستقل میداند.
تأکید مصر بر تفویض شورای امنیت ناشی از چندین ملاحظه است، مهم‌ترین آن‌ها اعطای مشروعیت بینالمللی به نیروها، حفاظت آن‌ها از حملات اسرائیلی، تضمین توافق بینالمللی، و جلوگیری از استفاده از وتوی آمریکایی، به علاوه حفاظت از مصر در برابر درگیری نظامی مستقیم است.
اظهارات رسمی و کارشناسان نشان می‌دهد که مصر ممکن است در هر نیروی بینالمللی احتمالی شرکت کند، چه به صورت نظامی، امنیتی یا نمادین. این مشارکت ممکن است شامل ارسال ناظران یا کارشناسان، یا استقرار نیروها برای تأمین گذرگاه رفح، یا واحدهای مهندسی برای کمک به بازسازی باشد.
مصر در این موضع به تجربه طولانی خود در مأموریتهای حفظ صلح و شهرت بین‌المللی‌اش به عنوان قدرتی منضبط و کارآمد تکیه میکند، که مشارکت آن را در سطح بینالمللی و منطقه‌ای قابل قبول می‌سازد.
با وجود این گام‌ها، چالش‌ها همچنان بزرگ هستند. موفقیت هر نیروی بینالمللی در غزه به وجود تضمینهای واقعی بینالمللی، وضوح در وظایف و اختیارات، و تأمین مالی پایدار بستگی دارد، و قبل از هر چیز، اراده سیاسی واقعی برای دستیابی به راه‌حل سیاسی.
تغییر موضع مصر به سمت پذیرش مشروط استقرار یک نیروی بینالمللی در غزه تلاشی برای مقابله با واقعیت متغیر در میدان است، در حالی که بر اصول ملی و قومی تأکید دارد. موفقیت در این معادله دشوار به توانایی دیپلماسی مصر در ایجاد تعادل بین فشارهای بینالمللی و منافع عربی بستگی دارد,
کارشناسان تأکید می‌کنند که این تغییر موضع مصر غیرمنتظره نیست، بلکه نتیجه ارزیابی دقیق متغیرها در میدان است. پس از ماه‌ها رد قاطع ایده استقرار هر نیروی بینالمللی در غزه، موضع مصر از اوایل اوت گذشته شروع به تغییر کرد، زمانی که وزیر امور خارجه مصر از گذرگاه رفح اعلام کرد که کشورش به این ایده باز است.
این تغییر تاکتیکی -به گفته کارشناسان- در پاسخ به عوامل متعددی است، از جمله تشدید مداوم اسرائیلی، تهدیدات به آوارهسازی، فشارهای بینالمللی بر مصر، و همچنین خسارات اقتصادی که قاهره به دلیل ادامه جنگ متحمل می‌شود.
با وجود این تغییر، مصر بر اصول موضع خود تأکید کرده است، زیرا بر لزوم استقرار هر نیروی بینالمللی بر اساس تصمیم شورای امنیت تأکید کرده و نقش این نیروها را محدود به کمک به دولت فلسطینی در ساخت کشور مستقل میداند.
تأکید مصر بر تفویض شورای امنیت ناشی از چندین ملاحظه است، مهم‌ترین آن‌ها اعطای مشروعیت بینالمللی به نیروها، حفاظت آن‌ها از حملات اسرائیلی، تضمین توافق بینالمللی، و جلوگیری از استفاده از وتوی آمریکایی، به علاوه حفاظت از مصر در برابر درگیری نظامی مستقیم است.
اظهارات رسمی و کارشناسان نشان می‌دهد که مصر ممکن است در هر نیروی بینالمللی احتمالی شرکت کند، چه به صورت نظامی، امنیتی یا نمادین. این مشارکت ممکن است شامل ارسال ناظران یا کارشناسان، یا استقرار نیروها برای تأمین گذرگاه رفح، یا واحدهای مهندسی برای کمک به بازسازی باشد.
مصر در این موضع به تجربه طولانی خود در مأموریتهای حفظ صلح و شهرت بین‌المللی‌اش به عنوان قدرتی منضبط و کارآمد تکیه میکند، که مشارکت آن را در سطح بینالمللی و منطقه‌ای قابل قبول می‌سازد.
با وجود این گام‌ها، چالش‌ها همچنان بزرگ هستند. موفقیت هر نیروی بینالمللی در غزه به وجود تضمینهای واقعی بینالمللی، وضوح در وظایف و اختیارات، و تأمین مالی پایدار بستگی دارد، و قبل از هر چیز، اراده سیاسی واقعی برای دستیابی به راه‌حل سیاسی.
تغییر موضع مصر به سمت پذیرش مشروط استقرار یک نیروی بینالمللی در غزه تلاشی برای مقابله با واقعیت متغیر در میدان است، در حالی که بر اصول ملی و قومی تأکید دارد. موفقیت در این معادله دشوار به توانایی دیپلماسی مصر در ایجاد تعادل بین فشارهای بینالمللی و منافع عربی بستگی دارد,
