سیاستهای مهاجرتی قدرتهای اقتصادی را در آزمون رقابت قرار می‌دهد
September 24, 2025165 بازدیدهازمان مطالعه: 2 دقیقه
اندازه فونت:
16
در صحنه آمریکایی، رئیسجمهور ترامپ از افزایش هزینههای ویزای کارگران ماهر از نوع H-1B به 100 هزار دلار خبر داد، در اقدامی که به عنوان "شوک‌آور" برای محافل فناوری در دره سیلیکون توصیف شد. این تصمیم باعث سردرگمی گسترده‌ای بین کارگران خارجی شد و شرکت‌های فناوری به سرعت به تغییرات جدید سازگار شدند.
در مقابل، بریتانیا به سرعت به بهرهبرداری از این فرصت پرداخت، جایی که وزیر مالیه راشل ریوز از طرحی برای مقابله با سیاستهای آمریکایی از طریق تسهیل روند مهاجرت برای نخبگان جهانی خبر داد. این اظهار نظر در حین افتتاح مقر جهانی جدید شرکت "ریفولت" در لندن صورت گرفت و او تأکید کرد که بریتانیا در تلاش است تا لندن را به مرکز جذب استعدادهای جهانی تبدیل کند.
اما کانادا به نظر می‌رسد که آماده است تا از این فرصت بهرهبرداری کند، جایی که نخستوزیر مارک کارنی به نیت کشورش برای استفاده از تغییر در سیاستهای آمریکایی اشاره کرد. تجربیات تاریخی نشان می‌دهد که کانادا پیش‌تر از تشدید سیاستهای مهاجرتی آمریکایی بهره‌مند شده است، جایی که در دوره‌های گذشته شاهد افزایش قابل توجهی در جریان نخبگان بود.
اما چالش‌ها خالی از پیچیدگی نیستند، زیرا کانادا با جدل داخلی در مورد سیاستهای مهاجرتی مواجه است و همچنین دستمزدها در آنجا کمتر از همتای آمریکایی خود است. در بریتانیا، گشایش به روی نخبگان جهانی با چالشهای پس از خروج از اتحادیه اروپا همزمان است.
این تحولات سؤالات عمیقی را درباره آینده اقتصاد دانش جهانی مطرح میکند. از یک سو، سیاستهای آمریکایی تهدیدی برای یکی از مهم‌ترین ارکان برتری فناوری آن به شمار می‌آید و از سوی دیگر، قدرتهای اقتصادی دیگر در تلاشند تا خلأ احتمالی را پر کنند.
رقابت برای جذب نخبگان فراتر از مسأله اقتصادی است و شامل مسائل هویت ملی و تأثیرات ژئوپولیتیکی می‌شود. توانایی جذب استعدادهای جهانی به یک شاخص از قدرت نرم کشورها تبدیل شده و معیاری برای انعطافپذیری اقتصادهای آن‌ها در عصر نوسانات جهانی است.
سؤال باقی می‌ماند: آیا کشورهای رقیب موفق خواهند شد این فرصت موقتی را به دستاوردهای استراتژیک دائمی تبدیل کنند؟ پاسخ به این سؤال به توانایی این کشورها در ساخت سیستمهای یکپارچه‌ای بستگی دارد که بین جذابیت محیط اقتصادی، انعطافپذیری سیستمهای قانونی و ثبات اجتماعی توازن برقرار کند.
در مقابل، بریتانیا به سرعت به بهرهبرداری از این فرصت پرداخت، جایی که وزیر مالیه راشل ریوز از طرحی برای مقابله با سیاستهای آمریکایی از طریق تسهیل روند مهاجرت برای نخبگان جهانی خبر داد. این اظهار نظر در حین افتتاح مقر جهانی جدید شرکت "ریفولت" در لندن صورت گرفت و او تأکید کرد که بریتانیا در تلاش است تا لندن را به مرکز جذب استعدادهای جهانی تبدیل کند.
اما کانادا به نظر می‌رسد که آماده است تا از این فرصت بهرهبرداری کند، جایی که نخستوزیر مارک کارنی به نیت کشورش برای استفاده از تغییر در سیاستهای آمریکایی اشاره کرد. تجربیات تاریخی نشان می‌دهد که کانادا پیش‌تر از تشدید سیاستهای مهاجرتی آمریکایی بهره‌مند شده است، جایی که در دوره‌های گذشته شاهد افزایش قابل توجهی در جریان نخبگان بود.
اما چالش‌ها خالی از پیچیدگی نیستند، زیرا کانادا با جدل داخلی در مورد سیاستهای مهاجرتی مواجه است و همچنین دستمزدها در آنجا کمتر از همتای آمریکایی خود است. در بریتانیا، گشایش به روی نخبگان جهانی با چالشهای پس از خروج از اتحادیه اروپا همزمان است.
این تحولات سؤالات عمیقی را درباره آینده اقتصاد دانش جهانی مطرح میکند. از یک سو، سیاستهای آمریکایی تهدیدی برای یکی از مهم‌ترین ارکان برتری فناوری آن به شمار می‌آید و از سوی دیگر، قدرتهای اقتصادی دیگر در تلاشند تا خلأ احتمالی را پر کنند.
رقابت برای جذب نخبگان فراتر از مسأله اقتصادی است و شامل مسائل هویت ملی و تأثیرات ژئوپولیتیکی می‌شود. توانایی جذب استعدادهای جهانی به یک شاخص از قدرت نرم کشورها تبدیل شده و معیاری برای انعطافپذیری اقتصادهای آن‌ها در عصر نوسانات جهانی است.
سؤال باقی می‌ماند: آیا کشورهای رقیب موفق خواهند شد این فرصت موقتی را به دستاوردهای استراتژیک دائمی تبدیل کنند؟ پاسخ به این سؤال به توانایی این کشورها در ساخت سیستمهای یکپارچه‌ای بستگی دارد که بین جذابیت محیط اقتصادی، انعطافپذیری سیستمهای قانونی و ثبات اجتماعی توازن برقرار کند.
