خطاب ترامپ در سازمان ملل: قدرت آمریکا و تأثیرات آن بر نظام بینالملل
September 23, 202582 بازدیدهازمان مطالعه: 3 دقیقه
اندازه فونت:
16
در سخنرانی طولانی در برابر دوره 80ام مجمع عمومی سازمان ملل، رئیس‌جمهور آمریکایی دونالد ترامپ دیدگاه خود را درباره سیاست بینالملل ارائه داد که بر اساس رویکردی مبتنی بر قدرت و عمل فردی است، در سخنرانی که به موضوعات متنوعی از امور داخلی تا درگیری‌های بینالمللی پرداخت.
ترامپ سخنرانی خود را با صحبت درباره قدرت آمریکایی آغاز کرد و بر این نکته تأکید کرد که ایالات متحده "قوی‌ترین اقتصاد و قوی‌ترین ارتش" را دارد و رشد اقتصادی و شکوفایی صنعت را نشانه موفقیت سیاست‌های خود دانست. همچنین تأکید کرد که کشورش بزرگ‌ترین ذخایر نفت و گاز در جهان را دارد و به توانایی در دستیابی به خودکفایی انرژی اشاره کرد.
در پرونده مهاجرت، ترامپ موضعی قاطع اتخاذ کرد و مهاجران غیرقانونی را به اخراج تهدید کرد و اعلام کرد که از ارتش برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر استفاده خواهد کرد. او همچنین به عزم خود برای حل مسئله قاچاق کودکان اشاره کرد و بر این نکته تأکید کرد که راه‌حل باید از کشورهای مبدأ مهاجرت آغاز شود و نه کشورهای پناهنده.
در سطح بینالمللی، ترامپ به چندین پرونده داغ پرداخت و خواستار پایان جنگ در غزه و بازگشت اسرا شد و حماس را به خاطر رد پیشنهادات صلح متهم کرد. او همچنین انتقادات تندی به ایران وارد کرد و آن را "حامی اول تروریسم" توصیف کرد و بر مخالفت خود با داشتن سلاح‌های هسته‌ای توسط این کشور تأکید کرد.
در مورد جنگ در اوکراین، ترامپ وعده داد که تعرفههایی وضع خواهد کرد که به پایان سریع جنگ کمک کند و کشورهای مانند هند و چین را به خاطر خرید نفت روسی مورد انتقاد قرار داد و همچنین به کشورهای اروپایی به خاطر دوگانگی موضعشان نسبت به روسیه انتقاد کرد.
سخنرانی او از انتقادات به خود سازمان بینالمللی نیز خالی نبود، جایی که ترامپ سازمان ملل را به خاطر عدم تحقق پتانسیلهایش مورد انتقاد قرار داد و به فساد در روند ساخت مقر آن اشاره کرد. او همچنین به مسئله تغییرات اقلیمی بازگشت و آن را "فریب بزرگ" توصیف کرد و خروج کشورش از توافق پاریس در زمینه تغییرات اقلیمی را توجیه کرد.
به نظر می‌رسد که سخنرانی ترامپ نشاندهنده ادامه رویکرد سیاست آمریکایی مبتنی بر اولویت ملی و انحصار در کار بینالمللی باشد، با تمرکز بر قدرت نظامی و اقتصادی به عنوان ابزارهای اصلی سیاست خارجی. این رویکرد نظام بینالملل را با چالش سازگاری با دیدگاهی متفاوت از الگوی سنتی دیپلماسی چندجانبه مواجه می‌کند.
در پس‌زمینه، سؤال باقی می‌ماند که چگونه جامعه بینالمللی با این دیدگاه تعامل خواهد کرد، به ویژه در شرایطی که مسائل جهانی فوری وجود دارد که نیاز به همکاری بینالمللی دارند، مانند تغییرات اقلیمی و بحران‌های انسانی و درگیری‌های منطقه‌ای. بزرگ‌ترین چالش ممکن است در یافتن زمینه مشترک بین این دیدگاه یکجانبه و نیازهای نظام بینالملل چندجانبه باشد.
ترامپ سخنرانی خود را با صحبت درباره قدرت آمریکایی آغاز کرد و بر این نکته تأکید کرد که ایالات متحده "قوی‌ترین اقتصاد و قوی‌ترین ارتش" را دارد و رشد اقتصادی و شکوفایی صنعت را نشانه موفقیت سیاست‌های خود دانست. همچنین تأکید کرد که کشورش بزرگ‌ترین ذخایر نفت و گاز در جهان را دارد و به توانایی در دستیابی به خودکفایی انرژی اشاره کرد.
در پرونده مهاجرت، ترامپ موضعی قاطع اتخاذ کرد و مهاجران غیرقانونی را به اخراج تهدید کرد و اعلام کرد که از ارتش برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر استفاده خواهد کرد. او همچنین به عزم خود برای حل مسئله قاچاق کودکان اشاره کرد و بر این نکته تأکید کرد که راه‌حل باید از کشورهای مبدأ مهاجرت آغاز شود و نه کشورهای پناهنده.
در سطح بینالمللی، ترامپ به چندین پرونده داغ پرداخت و خواستار پایان جنگ در غزه و بازگشت اسرا شد و حماس را به خاطر رد پیشنهادات صلح متهم کرد. او همچنین انتقادات تندی به ایران وارد کرد و آن را "حامی اول تروریسم" توصیف کرد و بر مخالفت خود با داشتن سلاح‌های هسته‌ای توسط این کشور تأکید کرد.
در مورد جنگ در اوکراین، ترامپ وعده داد که تعرفههایی وضع خواهد کرد که به پایان سریع جنگ کمک کند و کشورهای مانند هند و چین را به خاطر خرید نفت روسی مورد انتقاد قرار داد و همچنین به کشورهای اروپایی به خاطر دوگانگی موضعشان نسبت به روسیه انتقاد کرد.
سخنرانی او از انتقادات به خود سازمان بینالمللی نیز خالی نبود، جایی که ترامپ سازمان ملل را به خاطر عدم تحقق پتانسیلهایش مورد انتقاد قرار داد و به فساد در روند ساخت مقر آن اشاره کرد. او همچنین به مسئله تغییرات اقلیمی بازگشت و آن را "فریب بزرگ" توصیف کرد و خروج کشورش از توافق پاریس در زمینه تغییرات اقلیمی را توجیه کرد.
به نظر می‌رسد که سخنرانی ترامپ نشاندهنده ادامه رویکرد سیاست آمریکایی مبتنی بر اولویت ملی و انحصار در کار بینالمللی باشد، با تمرکز بر قدرت نظامی و اقتصادی به عنوان ابزارهای اصلی سیاست خارجی. این رویکرد نظام بینالملل را با چالش سازگاری با دیدگاهی متفاوت از الگوی سنتی دیپلماسی چندجانبه مواجه می‌کند.
در پس‌زمینه، سؤال باقی می‌ماند که چگونه جامعه بینالمللی با این دیدگاه تعامل خواهد کرد، به ویژه در شرایطی که مسائل جهانی فوری وجود دارد که نیاز به همکاری بینالمللی دارند، مانند تغییرات اقلیمی و بحران‌های انسانی و درگیری‌های منطقه‌ای. بزرگ‌ترین چالش ممکن است در یافتن زمینه مشترک بین این دیدگاه یکجانبه و نیازهای نظام بینالملل چندجانبه باشد.
