آرزو کردند که ماهر اسد بازگردد، اما ابومحمد آمد.
انتظار نمی‌رفت که صحنه سوریه ساحلی را شاهد باشد که برای اولین بار عمیقاً به وطن و شهروندی خود تعلق خاطر نشان دهد، جایی که رژیم سابق عادت داشت این مناطق را به عنوان دژ مستحکم خود به تصویر بکشد، جایی که هیچ صدایی جز صدای او بلند نمی‌شد. اما صحنه متفاوت بود، زیرا رئیس الشرع با جمعیت‌های مردمی که به خاطر آمدنش جشن گرفته بودند، استقبال شد، با وجود تنش‌های امنیتی که هنوز بر این مناطق سایه افکنده است.
پیام‌های سیاسی در بین سطور
سفر احمد الشرع به سواحل سوریه چندین سؤال سیاسی را مطرح می‌کند:
- آیا این یک گام برای تثبیت ثبات در مناطقی است که به عنوان مخزن انسانی رژیم سابق محسوب می‌شدند؟
- آیا این سفر زمینه‌ساز بازسازی صحنه سیاسی در سوریه به گونه‌ای است که نمایندگی وسیع‌تری از اقشار مختلف مردم سوریه را تضمین کند؟
- آیا این بازدید پایه‌گذار مرحله جدیدی از آشتی ملی واقعی است که فراتر از صرفاً پایان دادن به حکومت رژیم سابق باشد؟
واضح است که الشرع در تلاش است تا مفهوم دولت جامع را تثبیت کند، دولتی که بین مناطق خود تمایزی قائل نمی‌شود و سیاست‌های طرد را که حاکم بود، دوباره تولید نمی‌کند. آنچه امروز در حال وقوع است، تنها بازپس‌گیری نقشه‌های جغرافیا نیست، بلکه بازتعریف سوریه جدید است، سوریه‌ای که بر اساس ایده شهروندی و نه وفاداری‌های تنگ‌نظرانه بنا شده است.
سفر الشرع در صحنه سیاسی کنونی چه معنایی دارد؟
واضح است که این سفر تنها یک رویداد گذرا نیست، بلکه نشان‌دهنده یک تحول استراتژیک در مسیر مرحله انتقالی است. تحقق ثبات سیاسی و اجتماعی در سواحل نشانه‌ای است از اینکه پروژه جدید تنها به تغییر رژیم محدود نمی‌شود، بلکه شامل بازسازی روابط اجتماعی و سیاسی بر اساس اصول متفاوت است.
اگرچه این سفر برخی را شگفت‌زده کرده است، اما ممکن است آینده شگفتی‌های بزرگ‌تری به همراه داشته باشد. آیا ما شاهد مشارکت واقعی مناطق ساحل در پروژه بازسازی دولت خواهیم بود؟ آیا این مناطق می‌توانند شریک واقعی در سوریه آینده شوند؟
سؤالات زیادی وجود دارد، اما مسلم است که مرحله احمد الشرع با تغییراتی همراه است که هیچ‌کس انتظارش را نداشت و شاید این همان چیزی باشد که سوریه پس از تمام رنج‌هایی که متحمل شده، به آن نیاز دارد.
