سوریه در سازمان همکاری اسلامی: سخنرانی حاکمیت و یادآوری رنج مشترک
August 25, 2025127 بازدیدهازمان مطالعه: 2 دقیقه
اندازه فونت:
16
در سالن جلسات در جده، وزیر امور خارجه سوریه اسعد شیبانی ایستاد تا پیامی واضح به جهان اسلام بدهد: رد مشروعیت اشغال اسرائیلی و تأکید بر اینکه سوریه، با وجود زخم‌هایش، نشکسته است. سخنرانی او در لحظه‌ای بحرانی انجام شد، جایی که کشورهای جهان اسلام در حالی گرد هم آمده‌اند که غزه محاصره شده و قوانین بین‌المللی روزانه نقض می‌شود.
سخنرانی شیبانی تنها یک محکومیت روتین نبود، بلکه یادآوری رنج سوری‌ها بود که ۱۴ سال به طول انجامید. با گفتن "مردم سوریه این را زندگی کرده و بارها آن را چشیده‌اند"، او به‌طور ضمنی بین رنج سوری‌ها در جنگ و رنج فلسطینی‌ها تحت بمباران اسرائیلی ارتباط برقرار می‌کرد. این رویکرد هوشمندانه تلاش کرد تا سوریه را نه تنها به عنوان یک کشور قربانی، بلکه به عنوان شریک در رنج مقاومت معرفی کند.
جزئیات جالب‌تر در سخنرانی، تمرکز بر نقض‌های اسرائیل از توافق‌نامه تفکیک نیروها در سال ۱۹۷۴ بود. با اشاره به "مراکز اطلاعاتی و نقاط نظامی در مناطق ممنوعه"، شیبانی به یک استراتژی اسرائیلی وسیع‌تر برای تبدیل جولان از سرزمین اشغالی به پایگاهی دائمی برای گسترش اشاره می‌کرد. این نکته به‌ویژه به اعصاب حساس در جهان عرب می‌زند، جایی که بسیاری از پایتخت‌ها از پروژه "اسرائیل بزرگ" می‌ترسند.
دعوت شیبانی به "موقعیت عربی و اسلامی متحد" تنها یک شعار نبود، بلکه یک استراتژی دیپلماتیک هوشمندانه بود. با طرح خود به عنوان مدافع قضیه فلسطینی، دمشق تلاش می‌کند تا انزوا بین‌المللی خود را بشکند و خود را به عنوان یک بازیگر اصلی در محافل اسلامی معرفی کند. این حرکت در زمانی انجام می‌شود که روابط عربی-سوری بهبود قابل توجهی را پس از بازگشت به اتحادیه عرب تجربه می‌کند.
سخنرانی شیبانی تنها کلمات نبود، بلکه بیانیه‌ای برای یک سیاست خارجی جدید بود که سوریه از طریق آن تلاش می‌کند:
خود را از یک کشور آسیب‌دیده به یک شریک فعال تعریف کند
جهان اسلام را حول قضیه فلسطین به عنوان پلی برای بازگشت عربی متحد کند
پرونده جولان را از یک موضوع جدا شده به بخشی از درگیری منطقه‌ای تبدیل کند
آیا جهان اسلام آماده است تا سوریه را در آغوش بگیرد و آیا دمشق قادر خواهد بود از سخنرانی قربانی به زبان بازیگر منطقه‌ای تبدیل شود؟ پاسخ ممکن است نه تنها آینده سوریه، بلکه توازن قوا در منطقه را برای سال‌های آینده تعیین کند.
سخنرانی شیبانی تنها یک محکومیت روتین نبود، بلکه یادآوری رنج سوری‌ها بود که ۱۴ سال به طول انجامید. با گفتن "مردم سوریه این را زندگی کرده و بارها آن را چشیده‌اند"، او به‌طور ضمنی بین رنج سوری‌ها در جنگ و رنج فلسطینی‌ها تحت بمباران اسرائیلی ارتباط برقرار می‌کرد. این رویکرد هوشمندانه تلاش کرد تا سوریه را نه تنها به عنوان یک کشور قربانی، بلکه به عنوان شریک در رنج مقاومت معرفی کند.
جزئیات جالب‌تر در سخنرانی، تمرکز بر نقض‌های اسرائیل از توافق‌نامه تفکیک نیروها در سال ۱۹۷۴ بود. با اشاره به "مراکز اطلاعاتی و نقاط نظامی در مناطق ممنوعه"، شیبانی به یک استراتژی اسرائیلی وسیع‌تر برای تبدیل جولان از سرزمین اشغالی به پایگاهی دائمی برای گسترش اشاره می‌کرد. این نکته به‌ویژه به اعصاب حساس در جهان عرب می‌زند، جایی که بسیاری از پایتخت‌ها از پروژه "اسرائیل بزرگ" می‌ترسند.
دعوت شیبانی به "موقعیت عربی و اسلامی متحد" تنها یک شعار نبود، بلکه یک استراتژی دیپلماتیک هوشمندانه بود. با طرح خود به عنوان مدافع قضیه فلسطینی، دمشق تلاش می‌کند تا انزوا بین‌المللی خود را بشکند و خود را به عنوان یک بازیگر اصلی در محافل اسلامی معرفی کند. این حرکت در زمانی انجام می‌شود که روابط عربی-سوری بهبود قابل توجهی را پس از بازگشت به اتحادیه عرب تجربه می‌کند.
سخنرانی شیبانی تنها کلمات نبود، بلکه بیانیه‌ای برای یک سیاست خارجی جدید بود که سوریه از طریق آن تلاش می‌کند:
خود را از یک کشور آسیب‌دیده به یک شریک فعال تعریف کند
جهان اسلام را حول قضیه فلسطین به عنوان پلی برای بازگشت عربی متحد کند
پرونده جولان را از یک موضوع جدا شده به بخشی از درگیری منطقه‌ای تبدیل کند
آیا جهان اسلام آماده است تا سوریه را در آغوش بگیرد و آیا دمشق قادر خواهد بود از سخنرانی قربانی به زبان بازیگر منطقه‌ای تبدیل شود؟ پاسخ ممکن است نه تنها آینده سوریه، بلکه توازن قوا در منطقه را برای سال‌های آینده تعیین کند.
