دختر الجزایری 25 سال خود را پس از ناکامی در کنکور حبس کرد

در حادثه‌ای که خیابان الجزایر را تکان داد و موجی از شوک و اندوه را برانگیخت، دختری خود را به مدت 25 سال کامل در خانه‌اش حبس کرد، پس از اینکه در آزمون دیپلم ناکام ماند.

خانه‌ای که دختر در آن به مدت یک ربع قرن حبس شده بود، در ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، به نمایش درآمد و در وضعیت نامناسب و پر از وسایل به‌هم‌ریخته‌ای به نظر می‌رسید که واقعیت دردناک انزواش را نشان می‌دهد.

همسایگان دختر گزارش دادند که او هرگونه تلاش برای مداخله را رد می‌کرد و به کسانی که به او نزدیک می‌شدند، توهین و خشونت می‌ورزید، حتی برادرانش که در خانه بزرگ خانوادگی با او زندگی می‌کردند، نتوانستند او را از این وضعیت خارج کنند یا به او کمک کنند.

پس از اینکه یکی از همسایگان گزارشی ارائه داد، مقامات امنیتی و خدمات امدادی برای نجات او از این وضعیت تأسف‌بار وارد عمل شدند.

کاربران شبکه‌های اجتماعی با این داستان واکنش نشان دادند و ابراز شگفتی کردند و از دلایل رها کردن دختر برای زندگی در این رنج بدون مراقبت یا حمایت در طول این سال‌ها سؤال کردند.

برخی به این سؤال پرداختند که آیا بی‌توجهی عمدی از سوی جامعه یا خانواده وجود داشته است و بر لزوم آغاز تحقیقاتی درباره این بی‌توجهی تأکید کردند، به‌ویژه اینکه مداخله روانی زودهنگام می‌توانست از وخامت وضعیت او جلوگیری کند.

در یک نظر علمی، عبدالحفیظ صندوقی، متخصص جامعه‌شناسی، گفت که تأثیرات صدمات روانی بر اساس عوامل زیادی از جمله نوع صدمه و محیط اطراف فرد متفاوت است و تأکید کرد که مداخله روانی و درمانی زودهنگام شانس بهبودی بیمار را افزایش می‌دهد یا حداقل از وخامت وضعیت او می‌کاهد.

صندوقی افزود که رها کردن دختر در این وضعیت برای مدت طولانی واقعیت متغیر جامعه الجزایر را نشان می‌دهد، جایی که روابط همسایگی و همیاری اجتماعی که در گذشته بسیار قوی‌تر بود، کاهش یافته است و این موضوع گاهی در موارد مشابه و تراژیک منعکس می‌شود، از جمله کشف مرگ افراد در خانه‌هایشان پس از گذشت زمان طولانی بدون اینکه کسی از حال آنها باخبر باشد.

این متخصص با تأکید بر اینکه این فروپاشی اجتماعی، که شبیه آنچه در جوامع غربی رخ می‌دهد، منجر به تشدید موارد انزوا و جدایی حتی در داخل یک خانواده می‌شود، گفت که این داستان‌های دردناک را بیشتر شایع می‌کند.

این داستان تراژیک سؤالات بزرگی را درباره نقش جامعه و خانواده در مراقبت از افرادی که از بحران‌های روانی عبور می‌کنند، مطرح می‌کند و نیاز فوری به حمایت روانی و اجتماعی مؤثرتر برای جلوگیری از تکرار چنین مواردی را نشان می‌دهد.